عملکرد شورای امنیت؛ گویای نقض آشکار حقوق بشر

شاید در آن برهه حساس جهانی کسی به آینده این سازمان حساسیتی نداشته و از ماهیت ارکان آن تحلیل دوراندیشانه‌ای نبوده و یا اگر هم بوده در سایه بحران آن سال‌ها نمودی نداشته است. «شورای امنیت» یکی از ارکان پیش‌بینی شده سازمان ملل برای برقراری امنیت جهانی یا جلوگیری از وقوع جنگ‌ها بود. شورایی که در آن پنج قدرت پیروز جنگ جهانی دوم، برای خود «حق وتو» را گنجاندند.

در واقع این پنج کشور خود را کدخدای جهان و جهان را رعیت خود پنداشتند. یعنی هر تصمیمی باید با صلاحدید این پنج کشور در جهان اجرایی شود اگرچه همه دنیا هم راضی باشند. اگر قدری به عمق ماهیت وجودی این شورا بیندیشیم، پی می‌بریم که شورای امنیت، نه برای امنیت جهان بلکه برای تضمین امنیت همین چند کشور بوده و جهان را از دریچه مصلحت این پنج کشور دیده‌اند.

با نگاهی سطحی به سوابق عملکردی شورای امنیت در این ۷۷ سال اخیر به این نکته می‌رسیم که اصل منشور جهانی حقوق بشر زیر پا گذاشته شده و همه انسان‌ها را مساوی ندیده بلکه پنج کشور عضو این شورا را قدری انسان‌تر از بقیه شناخته‌اند. انسان‌های دیگر منهای پنج کشور عضو شورای امنیت را پایین‌تر دانسته و در واقع این پنج کشور را قیم و سرپرست جهان کرده است. عملکرد شورای امنیت گویای نقض آشکار حقوق بشر در این شورا و حمایت این شورا از جنگ‌ طلبان است. 

فلسطین سند محکم بی‌اعتباری شورای امنیت است. فلسطین، سرزمین اشغال شده‌ای است که قدمت اشغالش به سن سازمان ملل می‌رسد. کشوری که به شکلی ظالمانه معامله شد، یعنی به ناحق ملتی صاحب حق، فدای تعدادی صهیونیست مهاجر متجاوز شدند. شورای امنیت هم آن‌را پذیرفت. در این دهه‌ها که از تجاوز و اشغال صهیونیست‌ها می‌گذرد، هیچگاه شورای امنیت محل امنیت نبوده است.

وقتی شورای امنیت نسل‌کشی در غزه و مرگ هزاران فلسطینی و ۷۶ سال اشغال آن‌را نمی‌بیند، وقتی بی‌عدالتی و ظلم صهیونیست‌ها را نظاره‌گر و هنگامی که سازمان ملل توان به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان یک کشور مستقل و رسمی را ندارد، دیگر حیاتی برایش متصور نیست.

انتهای پیام/