ضحاک بن عبدالله؛ سقوط در لحظه اوج
گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس - علی شعبانی؛ کتاب درسیِ «کربلا و عاشورا» صفحاتی دارد که در کمتر تاریخی شبیه آن را می‌توان یافت. بی‌جهت نبود که فرمودند: «لایَوْمَ کَیَوْمِکَ یا اَباعَبْدِاللّه» این واقعه را بخوانید و هم بر غربت فرزند زهرا و زخم‌هایی که نه بر بدن که بر دل آن حضرت نشست، بسوزید و هم بر تکرار تاریخ اندیشه کنید:
ضحاک بن عبدالله یکی از یاران امام حسین (ع) بود که تا ظهر عاشورا در کنار امام حسین علیه‌السلام با سپاه عمر سعد جنگید و چند تن از آن‌ها کشت، اما در شرایطی که تقریبا همه اصحاب امام به شهادت رسیده بودند، خدمت حضرت رسید و عرض کرد: «می دانی که بین من وشما شرطی بود و آنکه از شما دفاع کنم مادام که یـارانـی داشته باشی و، چون بی یاور شدی و ماندن من برای شما فایده‌ای نداشت، برای رفتن از میدانِ جنگ آزاد باشم.»
امام (ع) فرمود: درسـت می‌گـویـی، اگر می‌توانی برو که از طرف من آزاد هستی. باور نمی‌کنید، اما ضحاک امامش را در اوج غربت و مظلومیت تنها گذاشت و رفت. او رفت تا بیاموزیم که می‌شود در رکاب، ولی خدا باشیم و در جبهه بجنگیم، اما در آستانه سعادت ابدی و شهادت، سرنوشت دیگری برایمان رقم بخورد.
همراهی رهبر الهی در لحظات سخت، هنر مردان خداست. در این چهل سالی که از پیروزی انقلاب اسلامی می‌گذرد، ضحاک بن عبدالله‌ها را با چشمان خود دیده‌ایم. فقط باید بدانیم که جدا شدن برخی از همراهان سابق از انقلاب و رهبری، چیزی از حقانیت این راه کم نمی‌کند. راه حق را نباید با «بریده‌های از حق» سنجید.
خدایا چنان کن سرانجام کار / تو خوشنود باشی و ما رستگار
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
