معلمی جلوه‌ای از قدرت لایزال الهی
گروه اجتماعی دفاع‌پرس _ محمد رضازاده؛ همواره در فرهنگ هر سرزمینی شغل‌هایی از جایگاه ممتازی در بین اقشار مختلف جامعه برخوردارند که معلمی از جمله آنها به شمار می‌رود.
البته معلم در فرهنگ ما دارای نگرش مثبت‌گرایانه اجتماعی از سوی آحاد مختلف مردم است؛ به شکلی که نگرش به آن از نوع نگاه مادی و تک بُعدی نیست، بلکه نگاهی از سر تکریم و اعتماد به کسانی است که خود سازنده و پرورش‌دهنده انسان‌های تأثیرگذار آینده جامعه‌اند.
جلوه‌های روشن معلمی محدود به زمان و مکان نیست؛ در چارچوب کلاس و تخته سیاه و منع و خطاب قرار دادن از سنخ دستور و حکم خلاصه نمی‌شود بلکه هنر و خلاقیتی است که زائیده سوز و گداز، عشق و ایثار، سوختن و ساختن، تحمل و فداکاری است.
اگر معلمی را صرفا شغلی مانند بسیاری شغل‌های دیگر بدانیم که با منافع مادی سنجش می‌شود، خطایی بزرگ را مرتکب شده‌ایم؛ چرا که معلم و معلمی مترادف و همزاد هیچ شغل مادی نیست، هنر شگفت معلمی از آن خداوند متعال است، آنجا که باری‌تعالی معلم بودن خود را بعد از آفرینش پیچیده‌ترین و بهترین شاهکار خلقت یعنی انسان آورده است و معلمی در قرآن به عنوان جلوه‌ای از قدرت لایزال الهی بوده است که نخست ویژه ذات مقدس الهی است و در نخستین آیات قرآن که بر قلب مبارک پیامبر (ص) نازل شده به این هنر خداوندی اشاره شده است. در این آیات خداوند، خود را معلم می‌خواند و جالب اینکه معلم بودن خود را بعد از آفرینش پیچیده‌ترین و بهترین شاهکار خلقت، یعنی انسان آورده است. (علق – 5)
باید یقین داشت دامن پرمهر معلم، دومین پناهگاه و نقطه امن دانش‌آ‌موزان بعد از کانون خانواده است که نوجوان و جوان را از بلیّات روزگار و آسیب اجتماعی در امان نگه می‌دارد و در پناه هدایت‌های آگاهانه اوست که مسیر پرتلاطم و مخاطره‌انگیز روزگار نوجوانی و جوانی به شاهراه آرامش و ثبات تبدیل می‌شود.
همه مخاطرات این دوران حساس هنگامی رنگ و بوی آرامش به خود می‌گیرد که معلم خود از لحاظ سلامت فکری و روحی و نداشتن دغدغه‌های مادی و معنوی در حد اعلا باشد و رفتار او از نوع پوشش و گفتار تا به کارگیری کلمات محاوره‌ای کلامی و غیرکلامی همگی منادی معرفت، کمال و دانش‌اندوزی باشد.
معلم گنجینه بزرگی از دانش و معرفت است که در گرانیگاه وجودی خود والاترین خصایص انسانی مانند خوب بودن بی‌دلیل، صداقت محض، تدبر در امور، رأفت و مهربانی بی‌اندازه و صبر مثال‌زدنی در کار را دارد و با سوختن خود روشن‌کننده جهالت و نادانی و هدایتگر جانهای تشنه معرفت و سعادت است.
پاس می‌داریم مقام تو را ای سعادتمند‌کننده جانهای تشنه دانستن، دستان پرمهرت را می‌فشاریم و بر سجده‌گاهت بوسه می‌زنیم و می‌آموزیم که حرمت‌نشین آستان گران‌سنگت برای همیشه و هر زمان باشیم.
انتهای پیام/ 241
